Το φως θα κλέβει την φτώχεια απ’ τις τσέπες μου

Όταν θα λιώσουν τα χιόνια θα κατεβώ στις φαρδιές πεδιάδες.

Ταϊσμένος μέλι των δασών και ελευθερία των οράσεων.

Τα μαλλιά μου θα ανεμίζουν ανέμελα.

Το μυαλό μου δεν θα έχει ούτε μία άγνωστη κρύπτη.

Θα ακούω τον άνεμο, τον αρχέγονο άνεμο και θα αμολώ τον χαρωπό χαρταετό μου

Πάνω από την πιο ψηλή κορφή του νου.

Θα έρθω στην πόλη των αγγέλων, θα ‘ναι άνοιξη, θα κοκκινίζουν έντονες οι παπαρούνες

Και οι νεράιδες θα μου μιλούν στον ενικό.

Το φως θα κλέβει την φτώχεια απ’ τις τσέπες μου

Και κάθε εκκλησία θα μένει ανοιχτή μπροστά στο πέλαγο

Ωραία λευκή.

Το ψαλιδάκι των πεύκων θα κόβει φέτες τις πνοές του αγέρα και θα πριμοδοτεί την ρέμβη ως την γέννηση μιας λέξης απέριττα μυστικής.

Εκεί θα ιερουργώ ανάμεσα στα τριαντάφυλλα που θα τολμούν μια παθιασμένη νομοτέλεια του κόσμου ώσπου

Τα λεξιλόγια να βρουν την πιο ακραία μυθολογία τους..