Είσαι εύθραυστη σαν πεταλούδα
που νοστιμεύεται την λουλουδένια όψη του κόσμου.
Αβρή και διαβασμένη στον αέρα
της σκέψης μου.
Φλύαρη ή σιωπηλή, νότα
καθαρογραμμένη στο φως των εγωιστικών δευτερολέπτων.
Τείνεις στο άπειρο του έρωτα
όταν οι συμπάθειες σου είναι ένα μπουκέτο άνθη της μανόλιας.
Εγώ ακούω τα σύννεφα, την
γλαφυρή άποψη της συντέλειας των πουλιών
Που κουρνιάζουν στον λακωνικό
ευκάλυπτο.
Οι ματιές σου είναι ζημιές
στο σεντονάκι του ορίζοντα.
Ήσυχα κοιμόνται δίπλα σου οι
πόθοι.
Παίρνω το κατόπι τις σιωπηλές
σου εκμυστηρεύσεις και φτάνω
Στον κώδωνα που εγείρει την
έπαρση της ποθόδοξης συνουσίας.
Δύσκολα ξεστομίζεις το φωνήεν
σου εσύ αλλά εγώ τσακίζω σαν κλαράκι τον εγωισμό μου
Κάτω απ’ τ’ άστρα, μέσα στις
νύχτες, εκεί που είμαστε ένα
Κορμί γυμνό μέσα στο
πανωσέντονο που σφύζει
από αίμα λυρικό κι
αναστατώνεται η σάρκα.
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Πολυ ομορφο, οπως πάντα. καλημερα και καλη εβδομαδα!
Πώς μπορεί κανείς να αποδώσει με λόγια τη σιωπή;
Αυτό το πρόβλημα έχω,
κάθε φορά που κάποιο ποίημά σου με κρατάει για ώρα μπρος στην οθόνη
να κοινωνώ μία-μία τις λέξεις του
και αποτρέποντάς με από το να ταράξω αυτή τη μετάληψη με φλύαρους σχολιασμούς…
Ωραία ήταν στη σελίδα σου…
Καλή βδομάδα Στρατή!
Ευχαριστώ περήφανη μανιάτισσα!
Επίσης!
Μελίνα μου
κι εγώ από φύση μου αποστρέφομαι τους πλατείς σχολιασμούς- νομίζω παραπλανούν και δείχνουν την αρρώστια του υποκειμένου να πει πιο πολλά απ' ό,τι χρειάζεται.
Καλό βράδυ κυρία μου!
Δημοσίευση σχολίου