Άντε να συμμαζεύεις τα συμπράγκαλα για να σου μείνει κάτι αόριστο στο ποίημα!

Καρατόμησε τις λεύκες ο ήλιος.

Και για το τρυφερό κορμάκι τους

δεν βρέθηκε κανένας να πει…

Σκεφτόμουν μην αφήσω τίποτα στην τύχη:

να δημιουργήσω

ένα φράγμα πυρός

λέξεων που ζητούν την ελευθερία τους

και μια εξαίσια ουτοπία

νύχτας που ρέπει προς το χάος. Εκεί

που οι αντινομίες είναι κοφτερό μαχαίρι

που πονά.

Με έβγαλε απ’ την φωνή μου το φως. Με στιγμάτισε.

Όπως από τα ρούχα μου η γύμνια πάνω μου έπαιξε

πεσσούς. Τρυφερή γλαφυρότης! Και τότε

Κατάλαβα το νυν και το απώτερο

μέλλον.

Διακρίνοντας των φωνηέντων την υψικάμινο και του νεφεληγερέτη Χρόνου

τις κραιπάλες.. Άντε να συμμαζεύεις τα συμπράγκαλα

για να σου μείνει κάτι αόριστο στο ποίημα!