Ο ήλιος με λογχίζει αισιόδοξα.

Φωτίζονται οι ουρανοί και στην ανάγνωση του ήθους οι πεταλούδες

υπερίπτανται

Φυτών τε και υδάτων.

Το ποταμάκι κυλάει πανήρεμο και η λίμνη

Βαυκαλίζεται τόσο να ξέρει

Της ομορφιάς της την αξία. Ο ουρανός

Γεμίζει αναπόλησης νομίσματα και μια υπεροψία

Την έχει, πώς δεν την έχει.

Το σπίτι εδράζεται μες την γαλήνη του μεσημεριού.

Πίσω απ’ τις κουρτίνες, που να είμαι διαβάζω.

Ο ήλιος με λογχίζει αισιόδοξα.

Ο χρόνος είναι μύγα ξιπασμένη.