Σε ποιο ύφος άραγε ταιριάζω;

Σε ποιο ύφος άραγε ταιριάζω σε ποιο μυστικό

και παραμένω ένθεος κι ας το αρνιέμαι

σημειώνοντας λέξεις πάνω στο λίγο χαρτί

που πολεμά να αποσιωπήσει την ψυχή μου;

Ακούω τον σφυγμό της μέρας.

Αιγιαλεία

νωχελική

σαν να μαζεύει ρούχα να μετακομίσει.

Άτολμα ξημερώματα. Πέντε η ώρα το πρωί. Στο πηχτό

ακόμη σκοτάδι

βουλιάζουν τα λουστραρισμένα όνειρα.

Σε λίγο θα χαθώ μες την κυκλοφορία των δρόμων

και θα βρεθώ, βιδώνοντας την ματαιοδοξία,

να παίρνω ένα πικρό μεροκάματο

από κείνα που, ίσως, δεν ξέρεις…

                                   Αίγιο  23 Μαρτίου 2014