Ο στίχος…

Τα πράγματα είναι εκεί, μας περιμένουν, τα πλησιάζουμε,
τα φτάνουμε και ξαφνικά
αυτά λείπουν, δημιουργούν απουσίες- όπως 
μες την καρδιά του βραδιού η σελήνη κοάζει σαν τα εγγαστρίμυθα βατράχια που ακούγονται να σκίζουν το σεντόνι της ησυχίας.
Στυλώνω αυτί· ακούω.
Η πίσσα του ουρανού εξαπλώνεται εξακολουθητικά επάνω στην καρδιά μου.
Ντύνω με λίγο φως το μολύβι μου και η ακίδα του είναι μια λόγχη που ξεκοιλιάζει την μελαγχολία που έχω.
Σώσε με πάλι λαυρεωτικέ μεταλλικέ στίχε!