Νίκα ήλιε μου, νίκα

Υπάρχει ένας αέρας γόνιμος

Κι ένα τοπίο μέσα μου

παραδείσου.

Κι εσύ που είσαι όμορφη

Που δοκιμάζεις στην ένταση την μουσική

Στα ράμφη των πουλιών που γυαλίζουν

Στον ήλιο.

Το μυστικό της θάλασσας, το μικρό κύμα

Που ιππεύει την ήσυχη ακρογιαλιά,

μεσημεριού η ανάπαυλα

Και τίθεται η μνήμη σε εγρήγορση,

αυτά να ‘ρθουν κι αυτά να πάνε

Κι ένα σώμα λιγνό να κελαηδήσει

μες τα ανεμοσκορπίσματα-

Νίκα ήλιε μου, νίκα

Και στεφάνωσε με το χρυσάφι σου

την μέρα αυτή των θνητών…