Ο σάλος των κατατρεγμένων…

Ασφυκτιούν φωτεινά λόγια μέσα σ' ένα σκοτεινό στόμα κι είναι το στόμα σου
Κοινωνία παρακμασμένη.
Βλέπω τον πόνο των μανάδων, την ειμαρμένη του κατατρεγμού, την απόγνωση των παρακείμενων της θλίψης.
Δεν φτάνει η φωνή μου ως το σύμπαν των κυνηγημένων-
Οι βόμβες τρυπούν το κεφάλι μου·
Τόσο άπονος πια ο αιώνας;
Διδάξου πονεμένε απ' το φως που κρατά η καρδιά σου
Και θέλει να κάνει μια ωραία ρωγμή
Για να βγει στην επιφάνεια της χαράς, σαν
θαλερό μυστήριο που οικουμενικά φωνάζει…