Μοίρες της πόλης…

Στενοχωρημένος πίσω από το αιχμηρό εγώ των ανθρώπων,

λυπημένος εδώ και εκεί και αλλού

σκάβω την νύχτα και μετρώ τα σημάδια μου

σκάβω και σκάβω, τρυπώ την ατσαλένια μου μοναξιά.

οι λέξεις είναι αξίνες, είναι φτυάρια, είναι εκσκαφείς

που στοιβάζουν το χώμα την σκοτεινή ύλη του Ανείπωτου, πάνω

στην γη των ορατών. Ακούω

πίσω απ' τους ήχους, πίσω από τους θορύβους της μέρας, στο μέρος

της πόλης

που η πόλη αυτούσια μεταμορφώνεται και είναι πια

μια έκφραση του εγωιστικού εαυτού της, μια έπαρση της φιλαυτίας των ανθρώπων

που σκοτεινιάζουν ακολουθώντας προθέσεις που ξεπερνούνε τα ένστικτα- και

τρακάρουν τις μοίρες τους, όταν οι μοίρες τους

διαμοιράζουν την καταστροφή σε άνισα μερίδια

πόνου και θλίψης..