Κεντήθηκε η καρδιά μου κι έβγαλε αίμα.
Την ώρα που βασίλευε κι ένα κορίτσι που αγαπούσα
πρέσβευε μακριά
μια Γνώμη Ποίηση θάλασσα.
πρέσβευε μακριά
μια Γνώμη Ποίηση θάλασσα.
Είχα αφήσει τις λέξεις μου εκεί
που ο ορίζοντας φλέγεται.
που ο ορίζοντας φλέγεται.
Μα η μελαγχολία του βραδιού,
τρυπούσε τον ιστό και μου διέφευγαν τα σύνολα
μίας κανονικής χαράς.
τρυπούσε τον ιστό και μου διέφευγαν τα σύνολα
μίας κανονικής χαράς.
Σαν άνθρωπος τι δικαιούσαι; Αφού
Και το να αγαπάς απέκτησε πια δηλητήριο
και που τ' ομολογείς,
εσένα φαρμακώνει…
και που τ' ομολογείς,
εσένα φαρμακώνει…
Έρωτας κάπου εκεί, απύθμενο λεξιλόγιο
που διδαχές αφήνει να τον μάθεις να τον κερδίσεις..
που διδαχές αφήνει να τον μάθεις να τον κερδίσεις..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Είχα αφήσει τις λέξεις μου εκεί
που ο ορίζοντας φλέγεται. ...ΣΠ
...μέχρι που τα μάτια πονούν
και η καρδιά γίνεται γρανίτης...
Κρύο! Διήμερο, είπαν. Καλή ΄βδομάδα, και με δίχως πρίντερ...
Φιλιά,
Υιώτα
Κι εδώ βροχές, υγρασία, αέρηδες- ένας μικρός χαμό: αλά ελληνικά..
Κι όμως… η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει..
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου