Δόντι της όρεξης

Δόντι της όρεξης

Πάντα απέχεις, η αλήθεια βυζαίνει το δαχτυλό της
σαν μαθήτρια νηπιαγωγείου
κρεμιέται σε μια κούνια άστρων
τα βράδια:
-είναι θόρυβος-

μηχανές ονειροποιητικές, σκανδαλώδεις
ρονρονίζουν τρελά,
η κιμωλία γράφει το καλοκαίρι σ’ αυτά τα νησιά
μυρίζει Ελλάδα, κρασί, θέατρο με απρόσμενες εφευρέσεις-
οι ηθοποιοί όλοι μας, κλίνοντας πονηρά το μάτι
μουστάκια, πουκάμισα, κουμπιά
και αμάξια προόδου.
Μέλι και γάλα. Μουσουλμανικές παροτρύνσεις
για ν’ ανάψει το λαμπιόνι της όρεξης
η υποδούλωση του συστήματος στον ίδιο εαυτό του
να κάνει «μπαμ»- να λιγουρευτούνε οι ανόρεκτοι.

Κρατήθηκα μακριά απ’αυτά.
Ξεκάρφωτος μέσα σε τόση αίγλη πουριτανικών και άλλων στρεβλοσυνειδήσεων
υπηρέτησα ένα νόμισμα με δύο όψεις
τις ίδιες που δεν ντρέπονται να ομολογήσουν την αφιλοκέρδεια του ονειροπόλου.

Λέσβος. Ή Κρήτη. Νάξος. Πόρος. Αίγινα.
Χωρίς το ασκητικό αγαθό ασκητής μέσα σ’ ένα τοπίο
χλόινο της άνοιξης-
μάτια έλαμπαν-
το χέρι μου ευλογούσε –
γίνεται ένας ρυθμός
από μουσικές πεταλούδας και φεύγω
από το πολιτισμιακό πιάτο λιποτάκτης μεζές
για τις στρατιές πιρούνια των καλοφαγάδων.

Με διώκουν μονάχα οι θελήσεις της δικής μου ψυχής!
Λεύτερος επιτέλους!


16.4.1983 Αυλίδα