Ερχόμαστε από ναυάγια ερχόμαστε από μια θλίψη Θεού.

                                              Στην Μίνα Παπανικολάου..

Ερχόμαστε από ναυάγια ερχόμαστε από μια θλίψη Θεού.

Τα μάτια μας απορροφούν φως και επιστρέφουν 
σκοτάδι

Στην ρίζα του θανάτου. Τα πράγματα

εξουσιάζουν. Οι φιλοσοφίες 
καταρρίφτηκαν.

Φως εκ φωτός πληρώνεται με σιωπή η κάθε εύστοχη λέξη.

Να κλειστείς βασανιστικά μόνος στην κάμαρα

Και να σε σκεπάζει το λουλακί 
σου σεντόνι

Σαν μια ιδέα που απλά και μόνο πάνω σου εφαρμόστηκε.

Και οι φιλίες; Πού βρίσκω τα μεγάλα τους δώρα

Όταν γιορτάζουν οι μέρες τον ωραίο χαβά τους

Και ταλανίζουν πιο γλυκά και πιο ανέμελα το καλαντάρι;

Άδικα συντονίζονται οι απώλειες κατά τον χρόνο.

Στο σβήσιμο της αξίας καθένας εργάζεται

καιρός. Κλείνομαι στον εαυτό μου όπως για να με κάνουν 
τα φωνήεντα υποχείριό τους

και να διαλέξω τις θάλασσες

για αληθινή λευτεριά..