Όλα τα ζυγίζω και μου μένει η λυρική σιωπή

Αστραπή ο χρόνος πέρασε και καταμαρτύρησε για σένα πολλά.

Η γυναίκα που ήσουν ανέλπιστα την ζωή μου πλημμύρισε.

Τσάκισα ένα κλαράκι

βασιλικό και το ‘φερα μπρος στα ρουθούνια μου.

Μύρισε  αγαλλίαση το σύμπαν.

Άπονε κόσμε που μ’ εξουσιάζεις!..

Αποσπώ την τελεία μου και την κρεμώ

στων νεφών το παλάτι.

Πετά ψηλά ένας γλάρος.

Κόντρα στον άνεμο.

Όλα τα ζυγίζω και μου μένει η λυρική σιωπή

Σαν ένα δίδραχμο που πλέον δεν υφίσταται σε αξία.

Τα ποιήματα μου μπαγιάτεψαν

κλεισμένα σε ένα μυαλό που ψάχνει

στα σκοτάδια μιαν αντηρίδα

φωτός τα άρματά του να κρεμάσει..