Το όνειρο ακουμπά στον αφράτο ύπνο σου

Το όνειρο ακουμπά στον αφράτο ύπνο σου και το φεγγάρι

Σκαρφαλώνει την μάντρα της πίσω αυλής.

Η κουκουβάγια της νύχτας ζαλίστηκε να γυρνά στην σιωπή και ξήλωσε μιαν άκρη από το παλτό του Νοέμβρη.

Χαϊδεύεται ο δεκαπεντασύλλαβος των δέντρων πάνω στο υγρό κορμί των αναμνήσεων.

Αίμα ζεστό τινάζει της φτερούγες του ως την έξαψη των φυλλωμάτων.

Ο τροχός της τύχης ποντάρει την περιουσία του στο μαύρο φως των αινιγμάτων.

Θύρες απάγουνε τον βασιλιά και θύρες τον ξαναεδραιώνουν.

Οι τουλίπες του ύπνου τσαλακώνονται απ’ τον εγωισμό της αυγής.

Μήτηρ των πάντων Μήτηρ του Θεού.

Στο μανουάλι του βουνού ανάψανε κεράκια λουλουδένια.

Ο αέρας τρομοκρατεί τα μαχαίρια της θλίψης.

Γλυκό πικρό αεράκι που σταμάτησε πάνω απ’ τις στέγες και δηλώνει με οσμή λεμόνι αυτά που ήθελα να πω..