Έγραψα μέσα μου πρώτα.

Να δεις πως σκοτεινιάζει η γραφή

Δύστοκη και που την προσπαθούμε χρόνια..

Παντού επάνω στο τσιμέντο της αυλής

Είναι το αίμα απ’ το σφαγμένο κοκόρι

Που έφυγε από τα χέρια της γριάς και έτρεχε χωρίς κεφάλι

Σαν το δαιμόνιο που μέσα σου έχεις.

Μετά    όταν η μέρα προχώρησε κι ο ήλιος πήρε να ψηλώνει

Ο δοσίλογος αέρας χώθηκε ανάμεσα στις ελιές και τ’ αγριόχορτα

Φρικτά ανηλεής.

Έγραψα μέσα μου πρώτα.

Ό,τι σκέφτηκα ήταν καημός.

Τέτοιες είναι οι αλήθειες μου που πολλαπλά με πονάνε.

Τουλάχιστον ας μου χαριστεί ένα επιφώνημα που να κάνει

το απόγευμα να διαθλάται μες την φαντασία μου υποφερτό.