Ψίχουλα σκέψης κατορθώνω- ιδρώνω μελάνι και κόπο..

 

Από την μια νύχτα στην άλλη

περνάω και περιφέρομαι σαν σκύλος

που γαυγίζει κοιτώντας τα άστρα

στο μακρινό του διάστημα.

Τρίζω τα δόντια - πεινασμένος για κάτι

που είναι ολότελα άχρηστο

για τον αφέντη ενός ζωντανού.

Ψίχουλα σκέψης κατορθώνω- ιδρώνω μελάνι και κόπο

όπως ως το μεσάνυχτο απομυθοποιείται
βίαια η ζωή.

Έγινε η χίμαιρα που κυνηγάω ουσία

και την αντιπαλεύομαι όπως ουρά που τρέχοντας ξωπίσω της

ποτέ μου δεν την φτάνω

μόνο θυμώνω κι οργισμένα αποκοιμιέμαι.

Τα ξερά χόρτα με τα αγκάθια απειλούν το τομάρι μου.

Λαχανιάζω για μια ανθρώπινη άποψη.

Τι να σου κάνει ένα ζώο που δεν έμαθε ποτέ παρά να υπακούει;

Οι ισορροπίες διαταράσσονται

κάποτε- δεν υπάρχει ασφάλεια

πτήσεων- πετάς

νοητά προς μια ωραία γαλήνη

και είναι προσφυγή σε μια θεότητα ο ουρανός.

Κάτω απ’ τ’ αστέρια, μέσα στην γαστέρα αυτής της νύχτας, κάτσε

λογάριασε πόσο σε κάνει αιθεροβάμονα η ζωή-

Να σέβεσαι τα ένστικτά σου..