Ξενιτεμένος..

Μια γλάστρα που λικνίζεται σαν σκούνα μες τον δεκεμβριάτικο άνεμο
Μια μαχαιριά στο σώμα της ανάμνησης
Πίσω από τα τολμηρά κυπαρίσσια, στον βορινό
Κήπο του άη-Λια, η μέρα παίζει τα πεντόβολα
Των εκπλήξεων και κρατά
Ένα κρυφό χαρτί για κείνους που παρέμειναν μοναχικοί μες τον αιώνα. Πού είσαι φίλε

Που ξεπέζεψες χωρίς πατρίδα μες την ξενιτιά και απ’ τον ύπνο σου
Μια θάλασσα και ένα νησί εξέχει; Τι σ’ ευχαρίστησε όταν οι πόλεις σ’ έπνιγαν και πουθενά δεν χωρούσες;
Έδεσες κόμπο την ψυχή σου και παρέμεινες σιωπηλός
Μαντεύοντας κατά πού πέφτει η πατρίδα- έσφιξες ‘πα στα χείλη σου την λέξη που δεν ήταν να ειπωθεί
Και έτσι μεγάλωσες, ανήκοντας στο πικραμένο όνειρο του κόσμου..