Φόρος βουερός της ζωής…

Τι συμβαίνει που είναι περίπτωση που δεν την αξίζω και

Θάνατος πικρός που μέλλεται να μ’ ανταμώσει, αδέκαστα

Χτυπώντας πάνω μου τα μιαρά φτερά του, σβήνοντας

Μία μία τις ελπίδες μου;

Και η νύχτα, στέλνοντας τις λακωνικές νυχτερίδες της, η νύχτα

Που ξεφλουδίζεται σαν κάστανο ψημένο, ως ν’ απομείνει

Καύκαλο νεκρό και ασύνταχτο γράμμα του ερέβους-

Βοή μέσα στον νου μου, οι έρωτες όλοι βοή-

Τρέμουν το υαλοπέτασμα, στρέφουν αλλού την συνήθεια, μόνο του φιλιού η γεύση πιπερίζει ανάμεσα στα δόντια και υπερασπίζεται

Μνήμες που έσωσε το παρελθόν, ρίμες που έδωσε το μέλλον-

Βοή η ζωή, το άγχος μου για όλα ασυντόνιστη ιερατική βοή…