ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ..

Όχι θεός μόνο σπαρμένοι κίονες
ανάστατοι μέσα στο χειμωνιάτικο τοπίο σαν
τελειωμένες ιστορίες..

Άκου το μαντικό νερό· κυλάει αιώνες-
μια παρουσία εξουσιαστική!
Με έναν θόρυβο
από ζωή μακρινή, αρχαία έχει
μονοπωλήσει την σιωπή της νύχτας, κάθε νύχτας
κι αβρό στους τρόπους κελαρύζει σβήνοντας κάθε συμπάθεια
του νυσταγμένου αστεριού…

Δέχομαι να πιστεύω πράγματα που μ’ ωφελούνε·
ο κότσυφας είναι ο ιερέας κάθε πρωινού,
σκουροντυμένος κρύβεται μες τα πυκνά φυλλώματα-
ειρωνικός!

Πιστεύω από την μεριά που οι άλλοι ευελπιστούνε
δεν περιμένω τίποτα, καμία ανταμοιβή
μόνο να ξέρω ότι δίκαια υπήρξα..

Εξάλλου μες τις λέξεις λίγα σ’ απομένουνε να περιμένεις
όπως κοιτάζεις τα παλιά οχυρωμένα κάστρα των γενναίων
ιπποτών
ξέρεις ότι η ιστορία μ’ έναν τρόπο τους περιφρονούσε·
ακόμα και το ξίφος - κάθε ξίφος-
είναι το όργανο μιας θείας κωμωδίας,
ξεγραμμένης..

Τώρα ξυπνώ νωρίς κι ανασυντάσσω τον στρατό μου.
Σκληρά με σύμφωνα ηχεί
και με φωνήεντα της λυρικής ημέρας.

Διαβάζω στο άλλο ύψος κείνο που ασκήθηκα
ν’ αναρριχώμαι, βλέπω
την ζωή αλλιώς: με τα καλά της
και τα κακά..

Και περπατώ μέσα στο ποίημα που από την νύχτα μου προκύπτει
αήττητο γιατί το σέβεται ο καιρός
και το δικιολογεί μια ρέουσα ιστορική γεωγραφία…

Όπως που φεύγει ο χρόνος, Ηρακλείτεια σοφός!

Ρόδος 23.2.2008