Πυρετός των Χριστουγέννων…

Αγαπώ να μένω σιωπηλός, κοιτάζοντας
που η φλόγα του κεριού χαμηλώνει, ψηλώνει, πασχίζοντας
να αντέξει ακόμη. 

Αγαπώ να ακούω, να μου φέρνει το κύμα την θάλασσα, να με
υποψιάζει για όλα ο αφρός
των κυμάτων, να γνωρίζω καλά
πως είναι χειμώνας και αυτά που κέρδισα θα παραμείνουν για λίγο ακόμα
μέσα στα μάτια μου και θα διαλυθούν, σαν μια εικόνα που ο άνεμος τρελά παρασέρνει
στο πουθενά.

Μα με κυριεύουν οι λέξεις, αυτές οι ξαφνικές μαινάδες
που ζουν για να τρομάζουν τους αδαείς, αυτές οι λέξεις
που υποτροπιάζουν και απ’ την πληγή που χάσκει μου θυμίζουν
πως η ζωή κυλά και όλα θα χαθούν μια μέρα όπως η ανάσα φθίνει και με ζώνει
μέγας πυρετός..