Όσο σε πλησιάζω τόσο απομακρύνεσαι, κρυμμένη
μέσα σε ένα πέπλο καπνού, κι όταν
η νύχτα έρχεται, περπατάς
αθόρυβα, ζηλεύοντας
την σαγηνευτική γαλήνη των πεθαμένων.
Όμως μείνε εδώ, μην πας
προς το μέρος τους, μείνε κοντά μου
και σταύρωσε την δύσκολη σιωπή που κληρονόμησες, δείξε
την δύναμη που θέλουν οι ώρες· κι αν είναι να κλάψεις, κλάψε
στον ώμο μου,
ανασαίνοντας ίσως την πίκρα που δεν έχει αντίδοτο,
λυπημένη κοπέλα
που αντηχείς σαν λύρα που δοκίμασε αντικλείδια στις
μελαγχολίες
που ξόρκισα..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου