Το Ποίημα…

Κάτι πολύ υπάκουο, κάτι
ξεχασμένο
ανάμεσα στις μέρες, αναγκασμένο 
να σιωπά
και να σώνεται κάτω από μια μικρή ηλιαχτίδα
που τρύπησε την σκεπή του ουρανού.

Το διαβάζω τώρα που ξέρω καλά να κρατώ
τον ρυθμό της ζωής μου, είναι
μηδενικό
και άπειρο,
απαρτίζεται
απ’ όλους τους αριθμούς
και ορατό από τον ύπνο μου είναι-
σαν όνειρο
ή σαν καθρέφτης που θα ξόδεψε όλες τις μορφές και
λίγο έλειψε να ακυρώθηκε τα είδωλα αναπαριστώντας και απουσία τόση.

Στην πίσω αυλή, στο παλιό σπίτι, που
την νύχτα
το φυλούν νυχτερίδες
και
μία εκατόφυλλη τριανταφυλλιά
σκαρφαλώνει
ψηλά
ως του παραδείσου τα μέρη.

Τώρα,
όπως βιβλίο μες τα χέρια μου που αποστήθισα
μικρό παιδί
το Ποίημα
μελαγχολικό και αέρινο, τρέμει
και δεν είναι λέξεις που παρέσυρε ο άνεμος, δεν είναι
σκέψη που μόλις λίγο και πριν έτσι έκανα, δεν είναι
οσμή μιας πραγματικότητας που με συνέλαβε
να ενορχηστρώνω
τα γλαφυρά τραγουδάκια μου
το Ποίημα
γέννημα θρέμμα των αγγέλων και
επουράνια κτήση..

Δεκέμβρης 2017