ΜΕΛΑΧΡΙΝΗ…

Εδώ είμαι ‘γω
Αγαπώντας μια μελαχρινή- μαθήτρια των άστρων!

Λιγοστά σαν τα αρχίζει ο ήλιος
Και τα τελειώνει ο άλλος ήλιος
Τα χτυποκάρδια των πουλιών γιατί η ανεμελιά που τα ‘χει συμβουλέψει
Έχει έναν ρυθμό ημερωμένο.. Δίνει και δέχεται..
Όμως εγώ
Πολλά τα χτυποκάρδια μου
Γίναν το φουσκωμένο κύμα να μου πνίγει την καρδιά.

Η ώρα ήτανε ευγενική που κλείναν τα λουλούδια τα ματάκια τους
Μύριζε γύρω η ανάσα ενός θεού που θύμωσε..
Κρατιόμουν από αυτό το σούρουπο
Με το λίγο συννεφάκι και το ροδαλό που εξουσίαζε
Πλασμένος από λίγη ζύμη, ζυμώνοντας
Ένα μεγάλο ψωμί- ποιος το θέλει;
Αγάπη
Μελαχρινή
Με τα γυριστά σου ματοτσίνορα
Γεμίζει σκέψη, πολλή σκέψη το ντουφέκι που κρατώ
Δεν βαστά-τσακίζεται
Κι από μακριά
Τρέχει με ένα μήνυμα κακό
Η απόγνωση να με προλάβει..

Αλήθεια πού
Να ναι η ζωή σου να ‘ρθω να σε βρω;
Ποια λύπη να σκουντάει η ανάσα σου να έρθω να σε καθησυχάσω;
Είμαι κουρασμένος απ’ τον πόνο… όμως
Ξεκούραστος για την αγάπη.

Ευτυχώς υπάρχει πάντα κάποια λέξη
Και στο πλάι της άλλη και στο πλάι της άλλη- ποίημα

Και κάτι ιδέες κρυφές
Αγαπητικιές μου οι ίδιες
Κρύβομαι μέσα τους
Ποιος θα μ’ αναγνωρίσει
Όταν πέφτει το φεγγάρι μες τον ύπνο μου
Σε ονειρεύομαι..

Είναι μεσάνυχτα από ψυχή αγγέλου
Ένα απρόσμενο κουράγιο μου πέταξε μέσα στου ουρανού τα
Άπατα
Το κυνήγησαν άνεμοι- έφυγε, πάει
Έφτασε το χρυσάφι του ήλιου- το κατόπι
Το πήραν πόθοι- έφυγε, πάει
Έγινε ευτυχία! Δυστυχισμένος

Ρεμβάζω..
Ένα παιδί ορφανό στα σκαλοπάτια του κόσμου και το θλίβει η
Βροχή
Κι εσύ ένα χάδι και μια αγκαλιά ν’ απαγκιάσω
Είναι μεγάλος ο κόσμος, μεγάλη εσύ
Που σήκωσες με μια βοή ζωής την θλίψη μου να την πετάξεις
Όντας σου το αεράκι ενάντιο
Μελαγχολικό που ανατάραξε μέσα στο στήθος τα αισθήματά μου..

Αύριο μια ηρωική μέρα του Οκτώβρη!
Σε γιορτάζει η καρδιά μου
Ρωτάω: «Ποιάν αγαπάς;» «Εσένα!
Εσένα!» απαντάω..
Είμαι πείσμα στριφογυριστό πάνω στο σίγουρο είναι σου!

1981