Τρέμουν παραθυρόφυλλα απ’ τον αέρα

Τρέμουν παραθυρόφυλλα απ’ τον αέρα και της Λήμνου

το φως ξουραφίζει τον κάμπο

μέχρι γιαλό.

Στο σπίτι κάτω απ’ την κληματαριά που έγειρα να κοιμηθώ και με πήραν

χίλιες οι σκέψεις-

Τσαμπί σταφύλι και μεσημεριού η αντηλιά

Και της παρέας των φίλων η ευχαρίστηση-

Έγραψα τα εμβλήματα του ήλιου στην καρδιά μου,

Ήπια μέχρι μεδούλι μουσική,-

Τρελό παιδί μου πού με πας που είναι θεσπέσιες οι ανοικτές οράσεις

Και ένα τοπίο ρέμβης κάνει κάθε λέξη που θα γράψω να γιορτάζει λυρική!..