ΚΕΡΔΩΟΝ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ..

Κάτι αγκύλες πλατιές από νερά που μοσχοβολάνε 
ανοίγονται πρωί πρωί και χωρούν

όλη την πλάση· των πουλιών 
οι αποδημητικές καρδιές 
στερεώνουν την μουσική πιο ψηλά·

Βάφεται χρυσαφής ο ουρανός· ένα μειλίχιο 
αεράκι θωπεύει στα χωράφια τα αγκάθια·

όλα τα πάθη συγχωρούνται, όλες οι αδικίες· ξύπνα 
νωρίς και γιόρτασε σ’ αυτό το πανηγύρι

των αισθήσεων· η Παναγία 
διαβαίνει ολόχαρη τα πέρα βουνά-

στο μαντήλι της είναι ιστορισμένος ο ανθρώπινος πόνος·

κοίτα την: έχει καθαρά μάτια και είναι όλων η Μάνα·

την φωνάζουν οι αθώοι αμνοί που μες την χλόη μηρυκάζουν

βοσκώντας ζεστό επουράνιο φως.

Ένας κόκορας φωνάζει δάσκαλος της ανησυχίας,

ένα μοσχαράκι κοιτά τον ήλιο που του χαμογέλασε..

Τόσο απλά θέλησα να τα πω που θ’ απορείτε·

αλλά η ζωγραφική των αισθημάτων 
είναι επιστολή χωρίς βουλοκέρι-

όλα στο τέλος θα φανερωθούν-

θα μείνουμε μόνοι, θα ευτυχίσουν 
όσοι πρυτάνεψαν στην μοναξιά και ξέρουν

πώς να ακούσουν το σιτάρι που θερίστηκε και πώς

μέσα τους 
η κάψα για τον έρωτα συνεχώς μεγαλώνει..

                                        Κως  15.8.2012