Διάλεξα τον άνεμο

Μπορεί μια ψιχάλα να κρατήσει την αγωνία της μέρας και
Να γουβιάσει τον χωματόδρομο ως να χωρέσει
Των τζιτζικιών το τετέρισμα, του πουλιού
Το τραγούδι, τον ώριμο Αύγουστο, προτού
Κι εσύ λείψεις απ' το τοπίο και μείνει η ακτή
Έρημη σαν ακύμαντη μελαγχολία;

Διάλεξα τον άνεμο γιατί μου παρέσυρε την φωνή
Και την βρήκα ψηλά, στα δροσερά μποστάνια
Όπου οι συντυχίες των αγγέλων σμίγουνε με των παιδιών τις φωνούλες·
Είδα τον αδέσποτο σκύλο που γαυγίζει τον περαστικό και μένει
Κρυμμένος πίσω απ' τα σκίνα όταν πέφτει αγαλινά
το βράδυ και του φεγγαριού καρπώνεται την ησυχία..