Οι δρόμοι...

Κάτι να μπορεί να ξεσκαλώσει από την σιωπή και να ενεργοποιήσει

την χοάνη της νύχτας.

                                   Όπως οι δρόμοι που περπατιούνται από άγνωστους περαστικούς και σταματούν στο δασάκι, κοντά στις γραμμές των τρένων.

Μια νυχτερίδα ζητά μα δεν ξέρει το έλεος.

            Οι βιτρίνες έχουνε άποψη-φωταγωγούνται

               στρέφοντας πάνω τους τα βλέμματα των πελατών.

Το κέρδος, όπως το λέει ο ποιητής, σφυρίζει.

Ξενικές επιγραφές φτωχαίνουν κι άλλο την γλώσσα.

Αυτός που το καταλαβαίνει, ανησυχεί.

                                      Περιποιημένες γυναίκες λοξοκοιτούν λες κι είναι ο έρωτας                                                   της μιας στιγμής διαπραγματεύσιμος.

Περνά, αποφασιστική η αστυνομία.

Η ηθική που ρέει γύρω μας κανέναν δεν πείθει.

Τα λόγια και οι κουβέντες έχουνε έλλειμμα.

Κάποιος βολιδοσκοπεί τι πιστεύει το πλήθος όμως

κανένας δεν απαντά στις αγωνίες του θεού.

Όλοι αγαπούν τις συνάξεις σαν να ‘ναι μια μάζα που άκριτα κυριαρχεί

επάνω στην πραγματικότητα που σήπεται..

                                                     6.10.2013