Βαρύτητα του ξεκούρδιστου κορμιού και έλα να ανασυντάξεις τις δυνάμεις όλες-
Κολυμπήσαμε κοινωνώντας τα άχραντα της θάλασσας·
Ένας ήλιος γέλαγε ως το απόγευμα, μια πλάση
Ζεστή και ωραία, όπως να την καμώνουν οι θεοί των θεών.
Ψυχή, αδούλωτο αγαθό, βρες μου
Τα μυστικά περάσματα όπου η κατάνυξη χωρά και κανοναρχούν οι ελπίδες.
Πεύκα ως το μικρό, τεμπέλικο κύμα,
Βαθαίνουν την Στιγμή και μένει ένα ποίημα μετέωρο στο τρανό ακρογιάλι
Όπου βασίλεψε ο ήλιος και εμείς εμπνευσμένα χαθήκαμε..
Κολυμπήσαμε κοινωνώντας τα άχραντα της θάλασσας·
Ένας ήλιος γέλαγε ως το απόγευμα, μια πλάση
Ζεστή και ωραία, όπως να την καμώνουν οι θεοί των θεών.
Ψυχή, αδούλωτο αγαθό, βρες μου
Τα μυστικά περάσματα όπου η κατάνυξη χωρά και κανοναρχούν οι ελπίδες.
Πεύκα ως το μικρό, τεμπέλικο κύμα,
Βαθαίνουν την Στιγμή και μένει ένα ποίημα μετέωρο στο τρανό ακρογιάλι
Όπου βασίλεψε ο ήλιος και εμείς εμπνευσμένα χαθήκαμε..
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
"μένει ένα ποίημα μετέωρο στο τρανό ακρογιάλι"
Να συγγενεύει με το ελαφρό κυματάκι
Καλημέρα Στρατή μου
Ποιος μπορεί να μας κλέψει τέτοιες στιγμές εκτός απ' τον χρόνο?
Παρακαταθήκη της ψυχής μας το ζέσταμα του ήλιου και το αγκάλιασμα της θάλασσας σε τούτο τον τόπο, και πρέπει να το κουβαλάμε ανενδοίαστα.
Χαιρετώ σε Στρατή.!
μου έλειψες Ελένη μου- χαίρομαι που είσαι πάλι εδώ!
Ευαγγελία,
εμείς κουβαλάμε φορτία που δεν τα αποδομεί καμία ερημιά..
το ξέρουμε και το ξέρουν..
γιατί μέσα μας γελά η Ελλάδα..
να είσαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου