Θάνατος…

Ο θάνατος μας διαβάζει εμπνέοντας αφηνιασμένες πεταλούδες…
Στις σελίδες του οι φλέβες στεγνώνουν και οκνηρό κυλάει το αίμα.
Όπου κοιτάξεις, πνιγηρή σιωπή.
Και μια ακολουθία από αμαρτωλούς αναμάρτητους που ποιός αλήθεια τον λίθον βαλέτω;
Πού χάνω το νόημα;
Ο εσμός αποσυντίθεται και σκόρπιες αποδεκατίζονται οι διμοιρίες.
Με τόση οξυδέρκεια μας πολεμάει ο ακατονόμαστος;
Σκεβρωμένο το εξώφυλλο και το βιβλίο κλείνει και ανοίγει μόνο του
Όπως στον όλεθρο κι εκείνο συντελέσει.
Τσιτωμένη αγρύπνια. Ο φόβος μου
Από την απραξία του μην νικηθώ..