Η Αττική αδέκαστο σύκο περιχυμενο τον υποχρεωτικό ήλιο της,

Η Αττική αδέκαστο σύκο περιχυμενο τον υποχρεωτικό ήλιο της,
Γλαύκα στο κλαδί της Ουτοπίας, γαλή στο νύχτιο δράμα που αρχίζει των συμβόλων το θέατρο,
Εντός των τειχών-
Αρχαίε θεέ, πού καθεύδεις τώρα;
Ποιός σε υμνεί; πού στρέφεις τα θυμωμένα πυρά σου;

Το αμπέλι μεστώνει την γλαφυρή ρόγα του σταφυλιού,
Ο μούστος φτάνει τα τερπνά στιχάκια μου.
Αττική είσαι ζυμωμένη από φωτιά ανάλλαχτη και που την κανοναρχούν οι αύρες του πελάγου και οι τάξεις των αγγέλων-

Άθληση μες τα στάδια της Ομορφιάς, δαίμονα που αρμοζεις στην καρδιά μου.