Εξαντλημένο το σύμπαν ως την απώλεια
κι όμως
σίγουρο για τον εαυτό του
ανασυντάσσεται,
στέλνοντας
μηνύματα λαύρα
σε ό,τι είναι των ανέμων επίδοξο
και
στον ρυθμό της καρδιάς.
Κατά τα άλλα,
κραταιά νέφη εδράζονται πάνω στα ιταμά βουνά
ο ήχος τους είναι βροχή και απόφαση
του φθινοπώρου οι έλξεις κρατούν μαγνητισμένα τα
πεδία
ο ήλιος ψηλώνει διεκδικώντας θάλασσα και αναπνοή.
Το ποίημα γράφεται ερήμην μου
όλος ο υποψιασμός είναι αίμα
γράφω με αίμα μέσα σε μια διάρκεια ασάλευτης ζωής
όπως οι προτεραίοι μου λαλήσαν.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου