Το δωμάτιο πλημμύρισε λέξεις- κι εκείνες
Βροντούν πάνω στους τοίχους, σφιχτοδένονται
Χωρίς σχέδιο, επικροτούν την σιωπή, σκαρφαλώνουν
Στο ταβάνι και κοιτάζουν υπεροπτικά
Την μελαγχολική φάτσα μου.
Κάποτε ανοίγω το παράθυρο- και ορμούν
Μες το χάος της νύχτας, προς τον σκοτεινό ουρανό, λες
Και θέλουν ν' ανταμώσουν των αστεριών τα ύψη- εκεί που κι ο
θεός
αμφιβάλει για την μαεστρία του και κάθεται
Σε ένα πεζουλάκι απόμερο για να σκεφτεί
Τι έπρεπε, τι έγινε, και τι μπορεί να διορθώσει πια,
μια Θέληση..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου