Κυριακή.

Επίσημα το σκοτάδι μένει γυμνό και νοτίζεται από την υγρασία της νύχτας.
Κυριακή.
Της ιδέας μου όλα τα καθέκαστα:
σκιές σκαρφαλώνουν στο ντουβάρι της πολυκατοικίας.
Μια νυχτερίδα άφησε το σκοτεινό τραγούδι της επάνω στα κλαδιά.
Η χλόη έχει μια μηχανοκίνητη ταχύτητα.
Παράξενο:
απουσία, παντού απουσία.
Σφυγμομετρώ τον χρόνο που χάθηκε.
Χωρά μες το ποίημα.
Και,
στο τέλος,
το ποίημα βελάζει σαν αμνός επί σφαγήν που τίποτα από την αθωότητά του δεν μπορεί να γλυτώσει..