Ο ένας οι όλοι…

Σε περικυκλώνουν οι αύρες και σε ψαύουν

τα φωνήεντα

όπως εκστασιάζεσαι μες της Άνοιξης

τον κήπο,

τρυφερέ μου Δέσποτα, αρραβωνιαστικέ

των στίχων-

Κι αν

σε ερμηνεύσω

απ' την καλή

-όσο και αν ανάποδα βαδίζεις-

με συνδράμει η Έννοια, μου παραστέκεται

του νοήματος η καθαρή Πρώτη Ουσία, μεγαλωμένε

απ' το βυζί της Ποίησης και

στην ποδιά κανακεμένε

της Μουσικής-

Α έτσι

αλαφροπατάς

πάνω στην χλόη του ουρανού, εθελούσια

θυσιασμένος

για να μην κλάψουν οι άλλοι,

Α έτσι

ομοιοκαταληξία στεφανώνεσαι

του όρθρου

και στον επιτάφιο

θρήνο σε ανταμώνω

του ηλιοβασιλέματος- εκεί

που είσαι αυτός που είσαι όλοι κι είσαι

μόνος σου

αυτός

που η οικουμένη σε σένα προσβλέπει..