Μάνα αβρή…

Βοή από τους ουρανούς, κάτι σχίζεται
Και μεσουρανούν πλοιάρια εντός των νεφών, άγγελοι
Σαλπίζουν, κι η Μάνα στέκεται 
ανάμεσα στα αναμμένα βουνά να ξορκίσει
Το κακό που σώνει την ζωή του παιδιού της.

Οι τεθλασμένες των θυσιών καταλήγουν μια άσωστη ευθεία
Που ανταμώνει την καρδιά που πάλλεται όπως διαπασών των αισθημάτων.

Είναι Μάιος.
Τα ξόρκια πιάνουν να ξεμπλέκουν την συνομωσία της ζήλιας.
Σε έναν κόρφο όρμο της αγάπης, της μάνας η ματιά μεγιστοποιεί του σωσμού τις ασπίδες.

Ένα λουλούδι δίνει το βελούδο του στην μουσική και ως της Ποίησης τα έγχορδα φτάνουν οι εμπνεύσεις της λατρείας που δεν φθίνει..