Στην αιχμή των ερώτων…

Ανάμεσα σ' αυτό που είσαι και σ' αυτό που είμαι,
πόσος δρόμος! Πόσα κλειστά παράθυρα, σιωπές,
μοναξιές που στενάζουνε!
Άηχα είναι τα δευτερόλεπτα κι όμως
Βοά η ώρα.
Όταν νυχτώνει, η μέθοδος του φεγγαριού, γυμνώνει κλαδιά
των δέντρων και, πάνω τους,
Το ασήμι θρονιάζει φαντάσματα των σκιών.
Διαβάζω τότε.
Σε διαβάζω τότε.
Δεν μιλάς δυνατά- είσαι μια αχνή φωνή που ζεύει τους ψιθύρους σε χορό αέναο.
Ξέρω πόσο αξίζουν οι φιλολογίες.- δεν συμπαθώ:
Είμαι απόμακρος και μόνο την παρουσία σου ονειρεύομαι-
Όπως, το ξέρω, κινείς τα νήματα του θέσφατου ήλιου..