Σελήνη…

Άφωνο φεγγάρι, επηρμένο, λιβανίζοντας
Τα ακραία όρια του ουρανού. Κι εσύ
Μαριονέτα θανάτου, ξόανο μιας θεάς μακρινής
Που θυμίζει τα παρελθόντα.
Το σπίτι άδειασε, φύγαν οι συγγενείς, ο μελαγχολικός
Ξανάγινε μελαγχολικός και της χαράς
Σβήσαν τα φώτα.
Όμορφα ο αέρας κινεί τα νήματα της αγρύπνιας.
Άσε τουλάχιστον, ανοιχτό το παράθυρο να μπει η σελήνη ντυμένη όλη την τραγωδία μας.