Φιλαυτία της θάλασσας…

Ανθούν, λοιπόν, του πελάγου ρήματα κι ωστόσο

μηδαμινά τα αποκτήματα

μιας φαντασίας παρακμασμένης.

Λογοτεχνία γδαρμένη

από της κοινωνίας το γυαλόχαρτο. Δέρνεται

πάνω στα κακοτράχαλα βράχια, αρνείται

την πραγματικότητα- αλλά, εγώ

αυτό θέλω

ξίφος που κόβει,

αποφασιστικό κοπίδι

της τελείωσης;

Αγαπώ το τελεσίδικο πότο της Αλήθειας.- αν βρω

από πού αρχινά αυτό το ένθεν παραμύθι

όλα τα πραΰνει η θάλασσα, τα απομυζά

σαν τεχνίτρα δολοφόνος, σαν

βρικόλακας που ζητά την ζωή

για να θρέψει τον θάνατο,- α τότε

θα αποσυμφορήσω

την φιλαυτία του νερού, την δίψα

για ένα σάβανο που φέρει την κατάθλιψη

μπροστά μας..

Θάλασσα του εγώ, παθιασμένο ζουλούδι που περιτρέχει

τα άνθη των λέξεων, παραμυθένιο τέλος

όταν τέλος πια δεν υπάρχει-

στην μυστική κρύπτη των λεξιλογίων

ο χρόνος κρύβεται σαν σε αόριστη φυλακή.