Άστραψε φως…

Βγαίνω από το σώμα μου και αιωρούμαι
στην νύχτα
που απλώνει μια σαγήνη ευφραντική-

Ο αέρας δίνει τα ρέστα του, τον ρουφώ
με τα διψασμένα ρουθούνια μου και χαίρομαι
αυτό το ελάχιστο που είναι το παν-

Α σκοτεινό Σημείο που μ' ακολουθείς
στον κύκλο αυτό της διαίρεσης
και να μην μου ανήκουν τα πράγματα!-

Κι η ύλη
φρενιάζει να είναι το δόκανο που κεντρίζει
την ματαιοδοξία μου-

Ας κρατηθώ
στο φως μιας αστραπής που νιώθει
κι ο νιός τον εαυτό του- ω Ποιητή!