Εργατιά…

Πράττουμε το χρυσάφι- αν το θες
κοίτα μες την μέρα πώς πονά
το κορμί μας· κι ο κόπος
μας πώς γίνεται μεταφρασμένη ποίηση από εκείνες
που πολύ θα αρέσουν
στο μέλλον, στις κοινωνίες
που χρήζουν τιμαλφών αποκτημάτων· κι ας
μην απολαμβάνουμε σχεδόν τίποτα από κείνα
που μας ανήκουν- ας βοά
η υπεραξία μας, ας είναι
τα ροζιασμένα χέρια μας δυο μηχανές που σιγοντάρουν
στην καλαισθησία, ας
είμαστε της γης οι κολασμένοι, μια αορτή
που τροφοδοτεί το οικουμενικό κορμί με
τρισάγιο αίμα..