Η λύπη…

Δευτέρα όπως μηρυκασμός της αιωνιότητας
Πέφτει ολόβαρη μες το δισάκι των ανέμων
Ένα ψιχάλισμα ακινητοποιεί την φαντασία
Την ώρα που τα δέντρα γυαλίζουν σαν λαχανιασμένα τρόλεϊ
που ανεβαίνουνε την Πανεπιστημίου
Συντηρώντας τον μύθο της πρωτεύουσας.
Ο ουρανός απαγκιστρώνεται από τον ύπνο
Η σκέψη σκέψη άγουρη μένει
Μόνο τα όνειρα ωριμάζουν και μας βάζουν στην ιστορία απ' την κερκόπορτα
Αλώνοντας την λύπη που θα παραμείνει βασιλεύουσα..