Ένα βάρος επί των τροχών κι η μέρα αλλάζει ύφος
Θαυμάζει την βλάστηση της Βουλγαρίας
Της Βουλγαρίας που είναι ένα πείσμα κάποτε ξεθυμασμένο
Της Βουλγαρίας που είναι οργή που καταπνίγηκε
Κάτω από το φύλλωμα των δέντρων-
Θαυμάζει την βλάστηση της Βουλγαρίας
Της Βουλγαρίας που είναι ένα πείσμα κάποτε ξεθυμασμένο
Της Βουλγαρίας που είναι οργή που καταπνίγηκε
Κάτω από το φύλλωμα των δέντρων-
Από το άλφα της κι ως το Οryahovo
Στο ποταμόπλοιο που γέρασε να νταλίκες σηκώνει
Γαλαντομώντας με τον ποταμό που παραλήρησε από πληθωρικότητα
Ακούγονται τα ωδικά βατράχια
Ξεκούρδιστα ως την Δευτέρα Παρουσία-
Ένα κουάξ μονότονης επιμονής.
Στο ποταμόπλοιο που γέρασε να νταλίκες σηκώνει
Γαλαντομώντας με τον ποταμό που παραλήρησε από πληθωρικότητα
Ακούγονται τα ωδικά βατράχια
Ξεκούρδιστα ως την Δευτέρα Παρουσία-
Ένα κουάξ μονότονης επιμονής.
Μετά είναι τα φτωχικά χωριά της Ρουμανίας
Χωρίς ηλικία χωρίς νιάτα χωρίς συστολή
Της ώχρας έργα και της νύχτας.
Γέροι που στέκονται στα πεζουλάκια της αυλής
Γριές ορμέμφυτες χωρίς θηλυκό πάθος
Παιδιά αδύνατα σαν τα ξερά καλάμια..
Φτωχικά όλα σαν σωπασμένα βιολιά..
Χωρίς ηλικία χωρίς νιάτα χωρίς συστολή
Της ώχρας έργα και της νύχτας.
Γέροι που στέκονται στα πεζουλάκια της αυλής
Γριές ορμέμφυτες χωρίς θηλυκό πάθος
Παιδιά αδύνατα σαν τα ξερά καλάμια..
Φτωχικά όλα σαν σωπασμένα βιολιά..
Στα τελωνεία τρίζουν τα κόκαλα του συστήματος
Ο υπάλληλος λίγο μορφάζει
Και ζητά κατιτίς να αυξήσει το έχει του..
Δεν θα τελειώσουν τούτα τα μπαξίσια..
Ο υπάλληλος λίγο μορφάζει
Και ζητά κατιτίς να αυξήσει το έχει του..
Δεν θα τελειώσουν τούτα τα μπαξίσια..
Πολλά χιλιόμετρα στους δρόμους των πόλεων
Ταχύτητες μες το κορμί της εξοχής.
Κάπου εκδίδονται κορίτσια
Αδιάντροπα, σε μέρη απόμερα που βιαστικά θα προσπεράσεις.
Ταχύτητες μες το κορμί της εξοχής.
Κάπου εκδίδονται κορίτσια
Αδιάντροπα, σε μέρη απόμερα που βιαστικά θα προσπεράσεις.
Η Ουγγαρία περιμένει ανάσκελη σαν μια γυναίκα ερεθισμένη
Τακτοποιημένη σε όλα μέχρις απιστεύτου-
Σπίτια γρασίδια κήποι δρόμοι φανοστάτες
Παραταγμένα σε μεγαλειώδικη σειρά.
Τακτοποιημένη σε όλα μέχρις απιστεύτου-
Σπίτια γρασίδια κήποι δρόμοι φανοστάτες
Παραταγμένα σε μεγαλειώδικη σειρά.
Το μεροκάματο έγινε λήθη της χαράς γαμώτο·
Μόνο τα πόδια μου πια ξέρω που δεν λαχταρούν να τρέξουν
Όπως που ζούσα κάποτε για να στο τιποτένιο της ζωής
την ποίηση της νιότης αντιπαραβάλλω..
Μόνο τα πόδια μου πια ξέρω που δεν λαχταρούν να τρέξουν
Όπως που ζούσα κάποτε για να στο τιποτένιο της ζωής
την ποίηση της νιότης αντιπαραβάλλω..
3.5.2012 Βουδαπέστη..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου