Ελπίδες…

Θρυμματισμένε κακόγνωμε πλανήτη…

Στα βαθιά σου

όνειρα σκαρφαλώνω,

αλπινιστής της ελπίδας που

θα μοιράσω

σαν ψωμί

μπουκιά μπουκιά

στους καταφρονεμένους.

Ένα τίποτα είναι οι μέρες των απελπισμένων- τις περνούν

μες τον φρικώδη χρόνο των αγωνιών κι ενώ

λαχανιασμένοι τρέχουν προς το σύνορο μιας πατρίδας

που δεν θέλει την ανάσα τους

να φιλοξενεί.

Πώς έγινε έτσι ο άνθρωπος; Πώς

ακολουθεί τον μαρασμό του ηθικού ρόδου;

Σε είδα και με είδες- συναντηθήκαμε

πίσω από το συρματόπλεγμα· είχαμε πιστέψει

πως τέλειωσε αυτή η σελίδα

του αδερφοσκοτωμού- πως είχαμε

αφήσει πίσω μας

αυτό τον εφιάλτη του πολέμου-

μα όχι· πάλι εδώ

είναι αυτός ο διαχωρισμός: άνθρωποι

να περιφρονούν ανθρώπους και η αφέλεια

να κάνει να νομίζουν πως μια τέτοια άσχημη μοίρα

δεν θα μπορούσε να είναι η αύριο μοίρα τους.. Ω κόσμε-

Δώσε τα χέρια, έλα

να δούμε μέσα μας

εκεί

που το σπλάχνο καθρεφτίζει

την ηθική του πρωτόπλαστου

το φως μιας καθαρής καρδιάς, έλα να δούμε

μια θέση κάτω από τον ήλιο

χέρι με χέρι,

στον αιώνα τον άπαντα

που θρυμματίζεται

κι όμως μια σπίθα μένει

από φωνήεν καθαρό, μια λέξη

που δικαίωσε το κάθε λεξιλόγιο, μια λέξη

πάνω απ' την επικοινωνία- εδώ

που οι ελπίδες παίζουν καθοριστικό ρόλο

στο ευαγγέλιο της νέας θρησκείας

της υπομονής..