Των αισθημάτων απόληξη…

Ήρθα ως την μελαγχολία σου, πρόθυμα, τονίζοντας
τον εσωτερικό σου αναβρασμό.
Και μου παραδόθηκες : σαν πνεύμα, σαν 
ύλη φθαρτή, σαν
φιλί που δεν ξεθυμαίνει.
Ακόμη θυμάμαι το αγκίστρι του πόθου σου. Νύχτα
και έκαιγες σαν οπτασία που δεν συλλαμβάνεται..
Φωνήεντα δισταγμού ακινητούσαν τον χρόνο· ήσουν
φιλόδοξη
να πιάσεις την ειμαρμένη αδιάβαστη.
Όπου κι αν είσαι, σε ακολουθώ, ξέροντας
ότι ο πρίμα άνεμος φωλιάζει πάντα στην καρδιά σου..