Ερασιτέχνες…

Ψύχος το πρωί και, μετά, η μέρα γλυκαίνει- όπως
ένα μελωμένο φρούτο που πολύ το αγάπησε η ζάχαρη.
Ευθείες συνειδήσεις και τεθλασμένοι καιροί-
Εστιάζουν μες την άβυσσο την καταματωμένη.
Κάτι βάραθρα δεινά κάτι λιοντάρια της μελαγχολίας
Που μεγαλώνουν μέσα στο δωμάτιο που φωνάζεις και κανείς δεν σ' ακούει- πρωί και σε καιροφυλαχτεί ο ουρανός, στις προσόψεις το σθένος σου στενάζει, η μηχανή δουλεύει καλά, η πρωτεύουσα είναι πάντα λαλίστατη, σε ό,τι κάνω βρε ζωή ξανά και ξανά θα με ρουφιανέψεις, δεν λυγάει το θάρρος μου- κι αν κουράστηκα
Είναι που τίποτα δεν εξαργυρώνω
Από μπέσα που σου φυλώ και μου φυλάς, για να είμαστε
Κάποτε οι ερασιτέχνες μάγοι που εστράφηκε
επάνω τους όλη η ατζαμοσύνη..