ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ...

Η αισιοδοξία…

Βραχύς ο βίος- μακρά μόνο τα όνειρα· κατά πού τραβάνε

ανοίγοντας τις τριανταφυλλένιες τους προοπτικές- ή

το σκότος του εφιάλτη τους όταν

εμείς που δεν υποχωρούμε κοιμόμαστε

έναν ύπνο δικαίου και

συνωμοτούμε εναντίον του εαυτού μας να

μείνουμε ανέπαφοι κι ερωτευμένοι με το ποίημα που δεν γράφτηκε- σαν

έκλεισαν όλοι οι κύκλοι κι η γραφή

είναι ξανά περιπέτεια, που οδηγεί

σε μια μαραμένη ελπίδα;..

                                         Ήρθα και οίδα και σώπασα· όχι δεν είναι λάθος

ορθογραφικό·

δες το όπως ταιριάζει·

είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο

και είναι πάντα αόρατος ο εχθρός· τον πολεμάμε

μικραίνοντας την φοβισμένη μας ψυχή,

         σε δύσκολα μονοπάτια θα πάμε·

θα καλουπώσουμε το χάος και θα ζήσουμε την αισιοδοξία

απ' την ανάποδη-

ξηλώνοντας την μεταξωτή φόδρα της..

Ξηρός καιρός ερωτικής ιαχής..

Επιστρέφω από το σκοτεινό συμπέρασμα της ύπαρξης.

Μ' ένα ταξίδι θα ξορκίσω τον θάνατο,

άραγε; Ομίχλη έχουν οι ψυχολογίες μας· ποιος κρατεί

δέσμια την αθωότητα και περνά από το μαράζι της θλίψης έως

της σελίδας τον πυρετό;

                                        Κατανοώ όσα δεν προορίστηκαν για μένα.

Νήμα ο χρόνος, πλέκεται και ξαναπλέκεται αφήνοντας τους υποψιασμένους να αναρωτηθούν πόσο μπορούνε

να αντέξουν απ' την ιαχή.

Όλα γύρω σαν πόλεμος. Χτενίζω

τα μαλλιά σου.

Μελαχρινό μελτέμι που πονάει πάντα την καρδιά μου..

Ενύπνιον ευτυχίας..

Φορώ την αγάπη και κοιμάμαι, φορώ ένα βαθύ άλικο ρούχο

και ταξιδεύω πλάι στην θάλασσα,

ημέτερος των πουλιών, αντιρρησίας

σε όλα.

Φορώ έναν θεό που απουσιάζει, φορώ τα άμφια της μαργαρίτας, φορώ

την ψυχή σου και περιπλανιέμαι στον κλεισμένο ορίζοντα.

Η νύχτα δεν είναι καλό αναγνωστικό- διαβάζω

την γνώμη της, τα άστρα καιροφυλακτούνε

ν' αρπάξουν την σκέψη μου· ταξιδεύω

σε όνειρα που περιλούουν το νησί της μακρινής Ευτυχίας..

Η Αργώ…

Από αμαρτία δεν ήξερα και κυλούσε ωραία ο βίος.
Άτσαλα λόγια με τσαλάκωναν -δεν αγαπούσα προσευχές·
τούνελ σκοτεινά διερχόμουν
φτάνοντας στην μετέπειτα μελαγχολία μου.
Μια μουσική που έρεε πέρα απ' τους κήπους, φτάνοντας 
ως το γαλαζωπό μελένιο στερέωμα
σχημάτισε μέσα μου σύμβολα. Είναι λοιπόν ο ουρανός
αυτός ο ακριμάτιστος μάγος, που
δικαιώνει την φυγή μου κι όσο ερμητισμό 
λαβωμένος ενστερνίστηκα;
Πού πήγαν οι μαντατοφόροι, όταν αποβιβάστηκαν από τα θεωρητικά πλοιάρια και έφεραν
μηνύματα ενός κόσμου που γεννιέται;
Κι αυτή η Αργώ που σκάλωσε και έμεινε πάνω στα βράχια, αποτύπωμα
μιας ιδέας που γενναία εχάθη'…ναυαγισμένο άδικα σκαρί..

Εφιάλτης..

Τι είναι ευγενικό και μετεωρίζεται μπροστά απ' τα μάτια μου

παράγοντας ποιητικούς θανάτους- ή τι

είναι τραχύ και ξεπερνά την γλώσσα, μηδενίζει

τα κοντέρ και ξεκινά να αρθρώνει

μία κραυγή που μέσα μας κρυμμένη είναι

όπως απόστημα που, αν ανακαλύψεις, χάθηκες;

Εφιάλτη μου, αγκαθωτέ ακριβέ μου σύντροφε,

μου τυραννάς τον ύπνο,

συρρικνώνεται η πατρίδα μου, κι εγώ

εγκλωβίζομαι

σε μία νύχτα που δεν ξημερώνει…

των οραμάτων ουραγός..

Άφιξη…

Ακμάζουν σύννεφα,

η βαρύτητα οξύνεται,

ο νους μου οξύνεται,

γόνιμη είναι η πεδιάδα

των αναζητήσεων,

τρέχω,

μέσα της τρέχω

κυνηγημένος αφ' εαυτού,

μάχιμος πάνω απ' όλα,

με ψυχή στις όρτσες των κυμάτων,

εθελοντής

στις αλιείες του απείρου,

νυσταγμένος

και ξυπνητός,

φτασμένος από κει που δεν με περιμένεις,

δραγουμάνος

ενός τέλους που δεν σε αφορά..

Ύφος και ύψος του Παπαδιαμάντη…

Ζήτα μου αγιότητες μες απ' τα θλιμμένα σου μάτια.

Κρυώνει στα περίχωρα- εμείς πάντα στα περίχωρα ζούμε

Ωραιοποιώντας την άθλια όψη του κόσμου.

Κυνήγι έχει η μέρα στο πουλί, αυτό που αγαπάμε στενάζει,

Είναι αγώνας, είναι προσευχή

Σιωπηρή, είναι ατέλειωτο διάβημα

Προς την όψη του ήλιου που σε κατοικεί.

Στον αέρα μνημονεύονται τα λόγια που δεν είπες,

Πρόφερες τόσην ερημιά που άγιασε της νύχτας η εκκλησία,

Από μια παράγραφο απλησίαστη ήρθες που όσο την ξαναδιαβάζω τόσο δικαιώνεσαι

Έλλην και μόνος κι έρημος, μοναστηριακός καλόγερος που έκλεισε

τα σύνορα της πόλης στα γραφτά του.

Δαίμονας..

Αυτός ο δαίμονας πονηρός που κρύπτει τις προθέσεις του

μέσα στην νύχτα

μαστίζει τις λεμονιές

που αγαπώ.

Κι η τάξη

διασαλεύεται

σπάζουν οι κώδικες

της τιμής,

μια ηθική γεννιέται

από όρτσες των ανέμων και της ερωτευμένης

καρδιάς μου τις απρόσκοπτες θύελλες..

Καθημερινότητα…

Συσκέπτομαι λοιπόν μετ' εμένα,

καταλήγω να αγαπάω το λάθος μου,

διδάχτηκα από την σιωπή,

κράτησα ένα άρωμα ιδέας ως να φτάσει

η μουσική να καταλύσει τα άλυτα αινίγματα·

                                  Κι ο βίος

Στον πυκνό χρόνο που τον βασανίζει, ο βίος

Φεύγει με μια υπόσχεση αφηρημένη

Να είναι η καθημερινότητα αίμα ποιητικής περιουσίας..

Η λύπη…

                             Στον φίλο μου Χριστόφορο Παπαχαραλάμπους.

Από ένστικτο αφυπνισμένος,

κουλουριασμένος σαν ελατήριο

μες την παλάμη του σκοταδιού

το κοίλο φεγγάρι είδα

που έπαιζε

πάνω στις καλαμιές

φλογέρες κι άλλα όμορφα πάθη·

Α νέφη θεόσταλτα, κυνικά που ασχημονείτε-

κρύψτε με μες τα φτερά σας- κουμαντάρω

μια αθωότητα που διατρανώνει

άνθη ηθικά που μοσχοβολούν

μες τον αφρόντιστο κήπο..

Ας προσέξουν οι βοσκοί του ουρανού τούτη την λύπη μου

που ντύνεται μελαγχολική αστεριών σκόνη και στέλνουν το μήνυμα

που ακολουθεί την δική σου καρδιά

που απόψε μου λείπει..

Λάρισα..

Πυκνή Λάρισα

οργωμένο χωράφι κάτω

από το μάτι τ' ουρανού

επιδεικτικό κάτι της ψυχολογίας- έξω

από κάθε θερμοκρασία περιβάλλοντος,

μεστώνουν μέσα σου οι τραχύτητες

ο άνεμος σε υφαρπάζει και κολλά

γραμματόσημα εθνικοφροσύνης πάνω στα άσταλτα γράμματά σου-

σε βρήκα και δεν σε βρήκα

με πολλούς τρόπους μου έλειψες

σχηματίστηκα από την σιταποθήκη σου

έκλεψα χρώματα από σένα

υπερηφανεύτηκα,

χόρτασα την ματαιοδοξία μου,

μπούχτισα

και τώρα που βράδιασε,

πάλι σε διαβάζω

σαν ένα πουλί τον σκοτεινό ουρανό,

που μόλις έχει ανακαλύψει,

να του υπόσχεται

ένα ύπνο γαλήνιο,

ταριχεύοντας

την σκέψη

και την επιθυμία του,

όσο να φτάσει

να το αγαπά ο Θεός..