Καιρός του σπείρειν…
Δαιμόνους όμως γούσταρε η εποχή..
Τους ξόρκιζα
επάνω απ' την ταράτσα του ορίζοντα
άκουγα τα αγκομαχητά τους
καθώς η ώριμη σελήνη έγραφε
πιρουέτες
μέσα στην νύχτα·
Εκείνοι χλεύαζαν την σιωπή μου και ασχήμαιναν
κάθε προσέγγιση που αγαπούσα εγώ:
είναι ο τρόπος του Κακού να διαφεντεύει·
Κουκούβιζα μέσα στην μοναξιά· ξέρω
να ζω έτσι
δα· μισός θνητός κι ο άλλος
μισός αλαφροΐσκιωτος,
σχεδόν πουλί
που όλα τα σημαίνει με το πέταγμά του·
Κάτι ψιθύριζα
πάντα- σαν να μου έδινε φωνή
και το άνθος ακόμα·
γελούσα από μέσα μου·
όλη η θλίψη μου μια μακρινή σκιά
που πολεμάω·
άραγε θα σταθεί ο κόσμος
στο ύψος που θέλω;
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου