Ποίηση πίσω απ' την μαντρούλα..

Ψιχάλισε μες την καρδιά μας· έλα
Πίσω από το άλσος και το παρεκκλήσι, στον επάνω λόφο
Να δεις που αγαπώ την θάλασσα και το κορίτσι μου που πρόφτασε
Στο μπόι τα δεινά πευκάκια, μελαχρινή
και που γελάει τραγουδώντας
Αύρες της μέρας που σώθηκε
Πίσω από τις ασβεστοχρισμένες αυλές.
Τσαλιμάκια ανέμου λυγίζουν τα κλωνάρια που ερωτεύονται
Του σπίνου τον κελαϊδισμό και την δύση που έρχεται.
Γράφουμε πυρπολώντας κάθε φλέβα.
Τέτοια η ποίηση θέλει θυσία- τέτοιες
οι ρίμες που της δίνουμε..