ΜΑΚΡΙΝΙΤΣΑ, ΜΠΕΛΕΣ

Χαρούμενος! Θέ μου πόσο χαρούμενος! Την ματιά μου
Σκίζει επιδέξια χελιδόνα..
Το παράθυρό μου ανοιχτό-
Παντζούρια καρφωμένα και ακούω
Τον θόρυβο του δρόμου:

Παιδιά που παίζουν με μια τύχη ποδηλάτου-
Το γενναίο νερό μια νίκη
Παγκόσμια. Και τα φυλλώματα απ’ το τεράστιο πλατάνι
Οσμές αιώνιας ερημιάς που
Θροΐζουν μες τα χρόνια.

Κι εγώ ησυχάζω πάνω στο στενό κρεβάτι
Και δέχομαι όλες τις διδαχές της εξοχής αυτής
Που μου μιλάει με τα πολυάριθμα φυτά της
Με δέντρα που έχουνε κλωνιά που βγαίνουν
Μες από όνειρα.

Κλείνω τα μάτια κι είναι δύο οι κόσμοι στην καρδιά μου:
Ο ένας μ’ ένα φως ροδιάς κι ο άλλος
Σταλάζοντας αργά σαν μια νεροσταγόνα
Που πέφτει απ’ τα φυλλώματα διάφανη
Μες την ματιά μου.

Δεν το πιστεύω που μια ανεξήγητη βροχή αναμερίζει
Τις κουρτίνες του μυαλού
Να χωρέσει περισσότερη λάμψη απογεύματος με τον ήλιο
Που δύει σαν έμβλημα
Πορφυρώνοντας
Τις κορυφογραμμές που απαλά
Σμίγουνε σαν κεφάλια σκύλων-
Αρχαία μνήμη.

Βροχούλα καλοκαιρινή, σαν δώρο ανεκτίμητο
Κάτω απ’ τα πόδια του βουνού αρχίζοντας
Να τραγουδά εκεί που εμείς απουσιάζουμε-
Στον ορίζοντα μέσα είναι το μάκρος της ματιάς.
Μακρυνίτσα σκαρφαλωμένη στο ύψωμα. Μπέλες.

Το σύνορο μια χώρας που αρχίζει με ναούς στο πέλαγο και τελειώνει
Εδώ
Μ’ αυτούς τους κίονες των δέντρων
Που είναι ναός και πάλι
Του αγεριού και του πουλιού για να προσεύχομαι
Σε τούτη την δική μου πράσινη εκκλησία!

7.8.2007