Αυγινό…

Τώρα ήχος βραχνός, τανυσμένο τόξο που θα στοχεύσει

τον μπουκωμένο ουρανό, βροχούλα

Που πνίγει τον συλλογισμό μου, κοντά

στις τρεις τα ξημερώματα, άοκνο άστρο.

Βρήκα την σιωπή να μ' οδηγεί σε κείνα που δεν έχω·

Βρήκα του τέλους την αρχή κι από το τέλος ξαναρχίζω

Πορεία δύσκολη και που δεν την μετάνιωσα μετά

Ποτέ· βρήκα

Το απολωλώς βυζασταρούδι που πρωταγωνίστησε

Σε ιστορίες που με ξεπερνούνε· βρήκα

Τον ειρμό κι από κει που τον άφησα μ' άφησε

Ο αέρας να φυσώ σ' άσπρα μαντήλια

Λογάκια ρόδινα και που τα πήρε σύσσωμη η αυγή..